Ύστερα από ένα έντονο αλλά σύντομο ερωτικό επεισόδιο οι δρόμοι τους χωρίζουν καθώς ο Βίκτορ το σκάει για τη Δύση. Η συνάντηση τους μετά από καιρό γίνεται στο Παρίσι όπου οι δύο εμιγκρέδες ζουν ελεύθεροι πλέον τον έρωτα τους. Τα προβλήματα όμως τους ακολουθούν και χωρίζουν για άλλη μια φορά.

Πρόκειται για την ανατριχιαστική δοκιμασία ενός μοιραίου έρωτα που ο Παβλικόφσκι γυρίζει με ελλειπτική αφήγηση- πολλές σεκάνς είναι δοσμένες με απόλυτο μινιμαλισμό όπου μόνο ο ήχος της μουσικής συνοδεύει την πλοκή και τα αισθήματα των ηρώων- αλλά και εικόνες απίστευτου σκηνοθετικού μεγαλείου που δικαίως τιμήθηκαν με το βραβείο Σκηνοθεσίας στις φετινές Κάνες.

Από το 1949 και για μια δεκαπενταετία σχεδόν ο φακός του Παβλικόφσκι καταγράφει σε ασπρόμαυρο φιλμ (τα εύσημα στον φωτογράφο του «Ida» Λούκας Ζαλ) τις πιο κρίσιμες συναντήσεις των Βίκτορ και Ζούλα που γνωρίζονται στα συντρίμμια της μεταπολεμικής Πολωνίας και παγιδεύονται σε έναν ατέρμονο μοιραίο έρωτα από όπου δεν μπορούν να ξεφύγουν. Στιγμές ερωτικού πάθους κι ένα οδοιπορικό άρρηκτα δεμένο με τη μουσική (ελάχιστες είναι οι στιγμές στο φιλμ που δεν ακούγεται κάποιο τραγούδι ή μουσική από τζαζ και ροκ εν ρολ μέχρι παραδοσιακή πολωνική φολν και κλασικές συνθέσεις) δοσμένο εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου που διχάζει την ευρωπαϊκή ήπειρο σε πολιτικό, κοινωνικό αλλά και πολιτιστικό επίπεδο.

Ο Παβλικόσφκι ευστοχεί στην ανάπλαση της ιστορικής εποχής, στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων (υποδειγματικοί οι δύο πρωταγωνιστές και ιδιαίτερα η εκρηκτική Κούλιγκ) μαζί με την μελαγχολική, σπαραχτική σχεδόν ερωτική ιστορία που αδυνατεί να ανθίσει σε όλες τις περιοχές της Ευρώπης. Οι λόγοι δεν είναι πάντα πολιτικοί, οι εραστές δεν είναι άμοιροι των ευθυνών τους. Και εδώ είναι που ο Παβλικόφσκι σηκώνει τα χέρια ψηλά αφού η αγάπη για τους ήρωες-γονείς του δεν του επιτρέπει να είναι ψύχραιμος ή αμέτοχος παρατηρητής σε ένα τόσο απαιτητικό έργο.